In oktober 2016 ging ik als vrijwilliger mee naar het asiel in Spanje. Hier zag ik Abby. Ze was doodsbang en zat alleen maar te bibberen. In december ging ik terug en zag ik haar meteen weer bibberen. Mijn gevoel zei meteen dat ik haar mee moet nemen in januari 2017. Dit heb ik dan ook gedaan. Ze was al 7 jaar oud toen ik haar meenam naar Nederland.

Eenmaal in Nederland liep ze alleen maar van me weg en lag ze alleen maar te slapen, in de hoek van de kamer. Ik heb haar vanaf het begin altijd met rust gelaten en haar haar eigen gang laten gaan. Ik liet haar alles op haar eigen tempo ontdekken. Hierdoor werd zij na anderhalf jaar steeds wat socialer en ging het steeds beter. Na 2 jaar kon zij zelfs loslopen bij mij. Ze maakt nog steeds elke dag stappen en vindt bijna 6 jaar later nog steeds heel veel eng, maar de progressie die zij heeft gemaakt is zo mooi om te zien. Ze is inmiddels veranderd in een vrolijk meisje. Vreemde mensen loopt zij nog met een gigantische boog omheen, maar hoe vaker ze je ziet, hoe dichterbij ze komt. Uiteindelijk kan ze zelfs knuffels komen halen.

Abby is mijn lieve meisje, mijn trots. Elke dag geniet ik van haar. Zo blij als ze nu is, zoveel boevenstreken kan ze uithalen. Ze geniet zo van het knuffelen en tegen mij aanslapen.