Hoe is het met…….
Deze knappe Spanjaard genaamd Dex.
Dex is inmiddels al bijna vijf jaar in Nederland. December 2016, wij hadden net besloten dat wij voor een hondje gingen. Zoonlief was al wat ouder en dat vonden wij prettiger. Wij keken op de website van de stichting en daar stond hij, lieve kleine Dex, maar een poten en wij wilde niet zo’n grote hond. Maar toch besproken. Eerst nog een huisbezoek en tjee… wat vond ik dat eng. Uiteindelijk viel het mee en kon ik het grotere deel zien van hoezo en waarom. En dan het telefoontje je mag hem gaan halen jippie en waar zit hij? Wij konden hem gaan halen in Den Helder.
Ok, dagje uit gezellig. Zaterdag 16 december gingen wij hem halen en waar ik een kalf verwachte kwam er een heel klein ding op ons af rennen. Wat een hompie en clown en dat clown gedrag heeft hij nog steeds. Afgelopen Augustus 5 geworden en mensen zeggen nog steeds wat een leuke pup. Hij is uber enthousiast tegen alles wat beweegt en als de dood voor de kliko. Denkt dat hij batman spiderman ineen, is maar in het donker een geluidje en hij zit in je nek.
Andere hondjes blijven een uitdaging dat zelfs onze trainer het niet meer wist. Is dat een probleem? Nee, het maakt hem tot wie hij is. Een altijd vrolijke vriendelijke gezellige clown die er voor zorgt dat ik een glimlach krijg als ik naar hem kijk. En iedereen maar vragen wat is het? Nou een teckel op hoge poten met de borst van een rottweiler en het karakter van een podenco dus zeg het maar.
Blaffen kan hij ook en als hij blaft dan denk je daar komt een kalf aan maar niets is minder waar hij is gegroeid tot kniehoogte, maar heeft de blaf van een hele grote hond. Vrolijk tegen iedereen zolang er maar aandacht is.
Wandelen is voor hem leuk en voor de riem gaat hij netjes zitten en geeft zijn poot om het tuigje om te doen. Rennen op de hei is het ultieme genot en dan lijkt het ook echt alsof hij aan het lachen is, zo leuk. Waar ik in het begin absoluut geen klik met hem had, omdat hij mijn kat wilde opvreten, die daarna twee weken niet meer beneden is geweest, maar nu de baas is ik hem nu toch echt niet meer kan missen.
Wel fijn dat de stichting in het begin er nog wel was. We mochten altijd bellen of een bericht sturen ze hielpen altijd en dat was erg fijn. Dex is onze eerste hond en soms echt een uitdaging. Maar de liefde die wij er voor terug krijgen is veel meer waard.
