Dobby (voorheen Robin) kwam in maart 2018 bij mij wonen toen hij ongeveer 10 maandjes oud was. Hij zat daarvoor in een gastgezin net over de grens in Duitsland, maar hij was in Nederland gevonden. Ik zag zijn mooie koppie voorbij komen via de Facebookpagina van Stichting Dierenbemiddeling Europa en was meteen verliefd. Dus binnen de kortste keren stapte ik in de auto naar Duitsland om kennis te maken, en dezelfde dag nog ging hij mee naar huis.
Omdat hij zo schuw en angstig was hij júist geschikt voor mij om in huis te nemen, want mijn andere poes Nemo was geen andere katten gewend en was al iets ouder. Die had geen zin in een über drukke kitten, dus dat gaf mij de kans om Dobby rustig te laten wennen aan zijn nieuwe omgeving. Ik kon hem in een aparte kamer doen, zodat ik hem op een later moment kon voorstellen aan Nemo, wanneer hij daar klaar voor was.De eerste dagen heeft hij alleen de onderkant van een kast gezien, zo angstig was hij. Ik vond het zo zielig, wat hadden mensen dit arme beestje aangedaan dat hij het vertrouwen zo kwijt was geraakt? De dagen erna ging ik steeds even op de grond zitten en wachtte ik geduldig tot hij tevoorschijn kwam. Langzaam maar zeker, en dan hebben we het over een aantal weken, durfde hij zich steeds meer te laten zien en liet hij zich ook af en toe aaien.
Eén van de dingen die hij in het begin ab-so-luut niet leuk vond was optillen. Dan begon hij als een wilde om zich heen te slaan. Het vertrouwen in mensen was hij echt compleet kwijt. Maar als je naar de dierenarts gaat, moet zo’n beestje wel op de weegschaal getild kunnen worden. Dus ben ik met hem gaan oefenen. Ik begon met hem alleen maar vast te pakken, nog zonder hem op te tillen. Toen hij daar aan gewend was, tilde ik hem een paar centimeter van de grond. En zo steeds een stukje verder en hoger, tot ik hem op een dag (wel met een dikke trui aan tegen de nagels) optilde en over mijn schouder heen legde.
Dit proces heeft jaren geduurd voordat hij optillen niet meer eng vond en tot hij me volledig vertrouwde. Maar wat een knuffelig en dankbaar beestje is het uiteindelijk geworden! Hij heeft de kans gekregen om uit zijn schulp te komen in zijn eigen tempo. En nu is het een lieve en soms gekke knuffelbeer. Elke ochtend als we wakker worden eist hij nu dat hij wordt opgetild en wordt geknuffeld. Dit had ik van tevoren nooit verwacht. Het enige wat ik hem wilde meegeven, was dat niet alle mensen slecht zijn en hem een mooi leven geven. Maar uiteindelijk heeft hij míj een mooier leven gegeven!